Geçen günlerde iş için dekanlığa gittim ve orada 15 yaşında bir çocuk vardı. İşte sıra beklerken sıkıcı olmasın diye muhabbet başlattım ve çocuk liseye başlayacağını söylemişti. Hangi bölüm olduğunu sorunca bana “elektrik” dedi.
Ben de “iyi, en azından istediğin bir bölüm demek o yüzden seçtin” dediğimde çocuk dedi ki; “yok be abi ben aslında gıda istiyordum ama yapamam o işler zor bende o başarı yok” dediğinde ben bir uyuz oldum. Sordum “Bir insanın bunu yapamam demesinin en büyük sebebi nedir?”
Bir şey diyemedi yutkundu.
Sanki bir şey diyecek gibiydi ama içine atmıştı hareketlerinden belliydi. Bende ufak bir motive konuşması yaptım: “Bir insan yapamam demişse o iş o insan için bitmiştir. Çünkü sen kafanda onu yaratmışsın artık. Bu kadar insan hazır olarak mı bu yerlere geldi? Hepsi çalıştı alın teri verdi başarısızlıklar yaşadılar ama pes etmediler ve bugünlere geldiler.” deyince çocukta bir şeyler kabarmaya başladı.
Yani haklısın falan demeye başladı ama hala onda o enerjiyi alamadım. Sonrasında sıra bana gelmişti ve hayallerinden vazgeçme diyerek oradan ayrıldım.
Anlatmak istediğim kısaca;
Millet bu yapamam olayını çok büyütüyor o halde herkes ben yapamam desin bir şey yapmasın o zaman her şey yolunda mı ilerleyecek?
Mesela arabayı icat eden adam bu iş çok zor ben yapamam deseydi şu an nereye binip seyahat edecektiniz?
Ya da telefonu icat eden adam bu elektronik işi zor ben yapamam deseydi cebinizdeki 10.000 liralık telefonlardan sohbet edip oyuncuk oynayabilecek miydiniz ?
Bırakın aklınız değil içinizdeki kalbinizle hayallerinize bakın.
İyi ve başarılı günler sizleri bekliyor.