Deprem felaketinin üzerinden sadece 10 gün geçti.
Değil 10 gün 10 yıl geçse bu acı unutulmaz.
Hepimizin canı yandı.
Felaket hepimizi can evinden vurdu.
Kimimizi daha çok, kimimizi belki onlara göre daha az.
Ama hepimizi vurdu.
Hepimizin yüreği yandı.
Hepimizin göz yaşı aktı.
Kimimiz içmize akıttık gözyaşlarımızı.
Ama yetmedi.
İçimiz ateşini gözyaşlarımız söndüremedi.
Ve hala ağlıyoruz.
Bu ülkede hala gözü yaşlı insanlar var.
Şimdi saygı zamanı.
Bu acılara saygı göstermeliyiz.
Elimizden tek gelen de bu ne yazık ki.
Ülkedeki acıya saygı duymalıyız.
Ama ne yazık ki bunu bile yapamayanlar var.
Yine başladılar..
İleri geri konuşmaya...
Öfke kusmaya, kin kusmaya..
Oysa ne yeri ne de zamanı..
Haklı ya da haksız demiyorum.
Zamansız diyorum.
Hem de çok zamansız.
Belli ki buraya kadar dayanabildiniz içinizdeki nefreti kusmadan.
Ama lütfen biraz daha dayanın.
Şu an bu ülkedeki insanlar yasta..
Onlara saygı gösterin ve kininizi içinizde tutun...
Sizden başka da bir şey isteyen yok...
