Yaşananları hatırlamak bile zor.

Hatırlatmak daha da zor.

Ne acı tarif edilebilir.

Ne de korku.

Ama unutmak!

Yaşanmamış varsaymak.

En olmaması gereken.

En yapılmaması lazımgelen.

Ancak...!

*****

Sanki geride bırakmış gibiyiz.

Yok sayıyormuşçasına.

Hani sözler vermiştik.

Devlet vatandaşa.

Belediye kente.

Halk da kendine.

Ne yaptık?

O günden bu yana aylar geçti.

Hangi yolar katedildi?

Hangi sözler tutuldu?

Gerekler yerine geldi mi?

Zannetmiyorum.

*****

Zannetmiyorum çünkü durum leyla.

Korkunun ilk anları geçince

Dönüverdik eski hale.

Hiç deprem olmayacakmış gibi.

Kıbrıs deprem kuşağından istifa etmiş gibi.

Ama yok.

Böyle bir durum yok.

Olan sadece her zaman olan şey.

Unutmaya yatmak.

Olmamış gibi varsaymak.

Ama ya olursa!

Ya bu korku ile yüzleşirsek.

Geç olmayacak mı?

Pişmanlıklar bizi yakıp kül etmeyecek mi?