Tam bir hafta geride kaldı.
Yaşadığımız deprem felaketinin üzerinden koskoca bir hafta geçti.
Böyle bir acı kolay kolay dinmez.
Değil tek bir hafta, haftalar geçse ve hatta yıllar geçse bu acı kolay kolay dinmeyecek.
Geride kalan her gün klavyenin başına geçtim.
Ama yazamadım.
Oysa böylesi durumlarda en iyi ifade biçimidir yazmak.
Kelimelerin boğazına düğümlendiği anlarda duygularını ve düşüncelerini yazıya dökmek insana mutlaka çok daha kolay gelir.
Ama olmadı.
Boğazıma takılan kelimeler parmaklarıma da takıldı.
Dondum...
Buz gibi kaldım...
Yapamadım..
Yazamadım...
Ve hala aynı durumdayım aslında.
Hala yazamıyorum.
Siz bakmayın okuduklarınıza.
İçimdeki fırtına hala boğazıma takılmış bir halde..
Hala konuşamıyorum...
Ve yine aynı fırtına parmaklarıma da dolanmış duruyor..
Hala yazamıyorum...
