Doğum iznimden sonra işin ilk günü…
Hislerim anlatılamayacak derecede karışık…
Bir parçam kopmuş da gidiyormuşum gibi…
Eğer bir duygu varsa Dünya’da eşi ve benzeri olmayan, anneliktir derim.
Küsüyor bana…
3 gündür meme reddi yaşıyoruz…
Henüz çok küçük olan bebeğime, yasalarımız emzirme izni vermiyor…
Nasıl zor…
Gözlerimden yaşlar süzülüyor…
Canım, nefesim 6 aylık…
Hızlı hızlı ona nasıl yetişirim telaşı…
İyi mi, keyifli mi, üzgün mü…
Kafamda binbir türlü soru…
Bir de burnumda kokusu….
Her gün anlatıyorum ona…
Gidip, geri geleceğim…
Arkamdan bakakalıyor…
Başka bir şeymiş şu evlat…
En güzel dua, en güzel heyecanmış…
3 ayda bir yazılarımı onun için yazıp, ona bırakacağım demiştim…
3 aylık yazısının üstünden 3 ay geçmiş…
Gece hala 3-4 kez kalkıyorum oğlum…
Sen uyanmasan, nefes alıyor musun diye kontrol ediyorum…
Örtünmeyi hiç sevmiyorsun…
Kolların hep dışarıda…
Bir de mücadale veriyorum bu aralar…
Belki süt izinleri değişir diye…
Bizim yaşadığımız zorlukları başka anneler, başka bebekler yaşamasın diye..
Seni tanımak, yaşamı seninle keşfetmek çok zevkli…
Biz hep senin yanında, sen hep kollarımızdasın…
Baban ve ben, seni çok seviyoruz Hüseyinim…
